Τα κεντηματα μου

Όπως είπα, θα  "εκθέσω" με πολυ χαρά τα κεντηματα μου.

Αυτό ειναι αυτο που κενταω τωρα και το οποίο τελειώνει.Σύντομα θα έχουμε εικονα του τελειωμένο και στρωμένο.

Αυτό το έχει κεντήσει η μητέρα μου...Θυμάμαι ότι δε μου άρεζε καθόλου...

Δεν ξερω γιατι!

Πάντως τώρα είναι απο αυτα που στρώνω περισσότερο  ισως γιατι  ταιριάζει με τα χρώματα του σπιτιου μου.

Άλλο ένα φταιγμένο από τη μαμά...Ήταν της "προικας"της και τώρα είναι δικό μου.Αποτελείται από ένα μεγαλο σεμεν, ένα μικρό και δυό παρα πολύ μικρα πετσετάκια, όπως συνήθιζαν  στην εποχή τους.

Αυτό το κεντησαμε και οι δύο

Παρακάτω είναι ένα τραπεζομαντηλο σε "βυζαντινό"

Όπως είπα, θα παραθέσω όσο πιο πολλά εργόχειρα διαθετω...

Ετσι, αυτο που ακολουθει έιναι το πρωτο μου "μετρητό" κεντημα.

Μέχρι τοτε κεντούσα μόνο σταμπωτα, καθώς μου έλεγαν ότι δεν θα μπορούσα με τίποτα να κάνω μετρητό. Το πεισμα μου λοιπόν οδήγησε σ'αυτή τη μικρη δημιουργία ....

 Το επόμενο είναι κεντημένο απο τη μητέρα μου.Ημουν περίπου 8 χρονών όταν το κεντούσε καθώς ελεγε οτι  "τα κεντηματα θέλουν χρόνο, δε γινονται απ'τη μια στιγμή στην άλλη, δεν είναι αέρας..."
Τώρα που κεντάω καταλαβαίνω τι εννοούσε....
Βεβαια νομίζω ότι πρέπει να τα σιδερώσω και λιγο πριν τα φωτογραφίσω...Είναι απευθείας από το συρτάρι!!!

ΚΕΝΤΑΩ.....

Ναι μάλιστα...όσο κι αν φαίνεται παράξενο  σε μερικούς,εγω κενταω...
Πάντα μου άρεσε, από μικρό παιδί...Δεν ξέρω γιατί...
'Ισως είναι η χαρά της δημιουργίας!
Ίσως είναι αυτο  το ίδιο το αποτέλεσμα που είναι πάντα μοναδικό!!!Ακόμη και το ιδιο σχέδιο που έχουν κεντησει  10 άλλα άτομα  αν κάνεις, το δικό σου ειναι  πάντα μοναδικό...Γιατί είναι δικό σου, φτιαγμένο απο τα δικά σου χέρια με  έναν ξεχωριστο τρόπο...
Ίσως επειδη ειμαι λίγο παραδοσιακή??? Δεν ξέρω...
Τώρα τελευταία, με το όλο στρες και πίεση που περνάμε, με όλη αυτή την άσχημη κατασταση που επικρατεί γύρω μας  λειτουργει και σαν αγχολυτικό...
Κι έτσι, εν ετη 2011, λιγο πριν τα Χριστούγεννα, και λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου, αποφάσισα να δημιουργήσω το δικό μου ιστολογιο...Το δικό μου ημερολόγιο θα έλεγα εγω. Κι εδώ, σ'αυτο το χώρο, που ειναι μεν προσωπικός αλλα μπορει να τον επισκευτει κι όποιος επιθυμει, θα εκθέτω τα δημιουργηματα μου, αυτα που πήρα απο τη μητέραμου, αλλα και γιατι όχι,  και σκεψεις...σκέψεις δικές μου  αλλα και άλλων που μου αρέσουν, που μ'εκφράζουν σαν α΄τομο και θέλω να  τις μοιραστω...  Μαζί σας...

Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ...

ΟΜΟΡΦΙΑ....

Αν θέλεις να γίνεις πραγματικά ωραίος, να φροντίζεις  καθημερινά να στέκεσαι:
5' μπροστά στον καθρέφτη,
10'  μπροστα στον εαυτό σου,
15' μπροστα το ΘΕΟ!

"Ένα μωρό στη γή"

Ένα μωρό ρώτησε το Θεό,"Μου λένε πως θα με στείλεις στη Γη αύριο, αλλά πώς υποτίθεται πως θα ζήσω εκεί που είμαι τόσο μικρό και αβοήθητο;"
"Ο φύλακας άγγελός σου θα είναι εκεί να σε περιμένει και θα σε προσέχει."
Το παιδί ξαναρώτησε, "Πες μου όμως, εδώ στον παράδεισο για να είμαι ευτυχισμένο δεν έχω παρά μόνο να τραγουδώ και να γελώ."
Ο Θεός είπε, "Ο φύλακας άγγελός σου θα τραγουδά και θα γελά για σένα. Και θα νιώθεις την αγάπη του και θα είσαι πολύ χαρούμενο."
Το παιδί όμως ξαναρώτησε, "Και πως θα καταλαβαίνω τι μου λένε οι άνθρωποι όταν μου μιλούν αν δεν ξέρω την γλώσσα;"
Ο Θεός είπε, "Ο φύλακας άγγελός σου θα σου πει τις πιο όμορφες και γλυκιές λέξεις που θα ακούσεις ποτέ και με πολύ υπομονή και φροντίδα, ο άγγελός σου θα σου διδάξει πως να μιλάς."
"Και ποιος θα με προστατεύει;"
Ο Θεός είπε, "Ο φύλακας άγγελός σου θα σε προστατέψει ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να δώσει την ίδια του τη ζωή."
Όταν ήρθε η στιγμή ν΄ αφήσει τον Παράδεισο, το παιδί ρώτησε με βιασύνη, "Θεέ μου, εφόσον είναι να φύγω τώρα, πες μου σε παρακαλώ το όνομα του αγγέλου μου."


ΑΠΛΑ, ΘΑ ΤΗ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ..."ΜΑΜΑ"

ΌΤΑΝ ΕΣΥ ΝΟΜΙΖΕΣ ΟΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΒΛΕΠΑ...

Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,
σε είδα να κρεμάς την πρώτη μου ζωγραφιά επάνω στο ψυγείο, και αυτομάτως ήθελα να ζωγραφίσω και άλλη.

Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,
σε είδα να ταΐζεις μια αδέσποτη γάτα, και έμαθα ότι ήταν καλό να είσαι καλός με τα ζώα.

Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,
σε είδα να φτιάχνεις το αγαπημένο μου κέικ, και έμαθα ότι τα μικρά πράγματα, μπορεί να είναι πολύ σημαντικά πράγματα στην ζωή.

Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,
σε άκουσα να λες μια προσευχή, και ήξερα ότι θα υπήρχε ένας Θεός που πάντα θα μπορούσα να του μιλήσω και έμαθα να πιστεύω στον Θεό.

Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,
σε είδα να φτιάχνεις ένα γεύμα και να το πηγαίνεις σε ένα φίλο που ήταν άρρωστος, και έμαθα ότι όλοι πρέπει να φροντίζουμε ο ένας για τον άλλον.

Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,
σε είδα να δίνεις τον χρόνο σου και τα χρήματα σου για να βοηθήσεις ανθρώπους που δεν είχαν τίποτα, και έμαθα ότι αυτοί που έχουν κάτι πρέπει να δίνουν σε αυτούς που δεν έχουν.

Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,
είδα πώς χειριζόσουν της υποχρεώσεις σου ακόμα και όταν δεν αισθανόσουν τόσο καλά, και έμαθα ότι πρέπει να γίνω υπεύθυνος όταν μεγαλώσω.

Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,
είδα δάκρυα να κυλούν από τα μάτια σου, και έμαθα ότι καμιά φορά ορισμένα πράγματα πονάνε, αλλά είναι καλό να κλαις.

Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,
είδα ότι νοιαζόσουν και ήθελα να είμαι όλα όσα θα μπορούσα να είμαι.

Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,
πήρα ζωής μαθήματα που έπρεπε να μάθω για να είμαι ένας καλός και παραγωγικός άνθρωπος σαν μεγαλώσω.

Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,
σε κοίταξα και ήθελα να σου πω «Ευχαριστώ για όλα τα πράγματα που είδα, όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα» ...

Το Νησί Των Συναισθημάτων

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα.
Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται,
η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα»
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».
Μάνος Χατζιδάκης

"Και ο Θεός έπλασε τη μητέρα" Paulo Coelho

Ο Θεός κάλεσε τον πιο αγαπημένο Του άγγελο και του παρουσίασε ένα πρότυπο μητέρας. Στον άγγελο δεν άρεσε αυτό που είδε.

- Εργαστήκατε πολύ, Κύριε, δεν ξέρετε πλέον τι κάνετε, είπε ο άγγελος. Κοιτάξτε! Φιλί ειδικό, που θεραπεύει όλες τις αρρώστιες, έξι ζευγάρια χέρια για να μαγειρεύει, να πλένει, να σιδερώνει, να φροντίζει, να ελέγχει, να καθαρίζει. Δε θα δουλέψει!

- Το πρόβλημα δε είναι τα χέρια, αντέτεινε ο Θεός. Είναι τα τρία ζευγάρια μάτια που χρειάστηκε να βάλω: ένα για να βλέπει το παιδί της πίσω από κλειστές πόρτες και να το προστατεύει από ανοιχτά παράθυρα, ένα άλλο για να το κοιτάζει με αυστηρότητα όταν πρέπει να του μάθει κάτι ουσιώδες και το τρίτο για να του δείχνει διαρκώς τρυφερότητα και αγάπη, όση δουλειά κι αν έχει εκείνη!

Ο άγγελος εξέτασε το πρότυπο της μητέρας πιο προσεκτικά.

- Κι αυτό τι είναι;
-Ένας μηχανισμός αυτοθεραπείας. Δε θα έχει χρόνο να αρρωσταίνει, θα πρέπει να ασχολείται με το σύζυγό της, με τα παιδιά, με το σπίτι. 
- Νομίζω ότι πρέπει να ξεκουραστείτε λίγο, Κύριε, είπε ο άγγελος. Και να επιστρέψετε στο κλασικό πρότυπο με τα δύο χέρια, τα δύο μάτια, κλπ.

Ο Θεός συμφώνησε με τον άγγελο. Αφού ξεκουράστηκε, μεταμόρφωσε τη μητέρα σε κανονική γυναίκα. Εξομολογήθηκε όμως στον άγγελο:

- Χρειάστηκε να της δώσω μια τόσο δυνατή θέληση, ώστε να νομίζει ότι θα έχει έξι χέρια, τρία ζευγάρια μάτια και ικανότητα αυτοθεραπείας. Αλλιώς δε θα καταφέρει να εκπληρώσει το καθήκον της. 

Ο άγγελος την εξέτασε από κοντά. Κατά τη γνώμη του, αυτή τη φορά ο Θεός είχε επιτύχει.

Ξαφνικά όμως πρόσεξε ένα λάθος:

- Αδειάζει. Αναρωτιέμαι, Κύριε, μήπως βάλατε ξανά υπερβολικά πολλά πράγματα σ’ αυτό το πρότυπο μητέρας.
- Δεν αδειάζει. Αυτό ονομάζεται δάκρυ. 
- Και σε τι χρησιμεύει; 
- Για να δείχνει χαρά, λύπη, απογοήτευση, πόνο, θυμό, ενθουσιασμό.
- Κύριε, είστε μεγαλοφυΐα! Αναφώνησε ο άγγελος. Ακριβώς αυτό ήταν που έλειπε για να συμπληρωθεί το πρότυπο.

Ο Θεός πρόσθεσε με ύφος μελαγχολικό:

- Δεν το έβαλα εγώ. Όταν συναρμολόγησα όλα τα μέρη, το δάκρυ εμφανίστηκε από μόνο του.

Ο άγγελος συγχάρηκε πάλι τον Παντοδύναμο κι έτσι δημιουργήθηκαν οι μητέρες.

(Το κείμενο είναι από το βιβλίο “Και ο Θεός έπλασε τη μητέρα” των εκδόσεων Λιβάνη)

"ΠΡΟΣΕΥΧΗ"

"Όταν πονάς μη περπατάς σε δρόμους πατημένους
 διάλεγε κάποια ερημικά μονοπάτια.
Κάτω από ξάστερο ουρανό σε κάμπους ανθησμένους
 προσευχήσου στου Πλάστη εμπρός τα μάτια.
Κι όταν το γλυκοχάραμα ξυπνούν τα ρόδα, οι κρίνοι,
θα ιδής πόσο σε γιάτρεψε η προσευχή εκείνη"